herb Księżyc
Inna nazwa: Sas, Księżyc
Blazon: W polu błękitnem - nad pułksiężycem złotym - trzy gwiazdy sześciopromienne złote: jedna i dwie. Nad hełmem w koronie - trzy piura strusie. Labry błękitne podbite złotem.
Herbowni: Paj, Pażontka, Siulewicz, Sulerzyński, Szumiński, Śluszowski, Teszmar, Trzebiatkowski, Trzebiatowski, Widzki, Wiecki, Wietcki, Wietecki, Wietecki, Wiosnowski, Wussow, Zmuda, Żmuda.
Odmiany herbu:
herb Borna II
Inna nazwa: Born, Borne, Księżyc odmienny.
Kaszubski herb szlachecki, używany przez rodzinę osiadłą na Kaszubach. Ze względu na specyficzną historię regionu, mimo przynależności do Rzeczpospolitej, rodzina i herb nie zostały odnotowane przez polskich heraldyków. Według Przemysława Pragerta jest to odmiana herbu Księżyc.
Blazon: Opis z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego:
W polu błękitnym półksiężyc srebrny, nad którego rogami po gwieździe złotej. W klejnocie nad hełmem w koronie trzy pióra strusie: błękitne, srebrne i czerwone. Labry z prawej błękitne, z lewej czerwone, podbite srebrne.
Najwcześniejsze wzmianki: Herb wymieniany w Nowym Siebmacherze oraz przedstawiony na mapie Pomorza Lubinusa z 1618 roku.
Rodzina osiadła w ziemi człuchowskiej, w okręgu drawskim i zapewne na Kaszubach. Należały do nich: Lisewo, Płaszczyca, Sierpowo, Szczytno, Olszanowo, Gockowo, Pawłówko, Raciniewo, Zychce, Kiełpin. Rodzinę tą mylono z inną rodziną Borna z Pomorza Zachodniego i przypisywano jej czasami herb tej rodziny (Borna). Heraldyka polska natomiast, wszystkim Bornom przypisuje herb Doliwa.
Herbowni: Borna (Born, Borne).
herb Brychta
Inna nazwa: Księżyc odmienny.
Kaszubski herb szlachecki. Ze względu na specyficzną historię regionu, mimo przynależności do Rzeczpospolitej, rodzina i herb nie zostały odnotowane przez polskich heraldyków. Według Przemysława Pragerta jest to odmiana herbu Księżyc.
Blazon: Opis z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego:
W polu błękitnym półksiężyc srebrny z twarzą, pod którym trzy gwiazdy złote (2 i 1). Klejnot nieznany. Labry błękitne, podbite srebrem.
Najwcześniejsze wzmianki: Herb wymieniany przez szereg niemieckojęzycznych herbarzy: Nowy Siebmacher, Die Polnische Adel i Die Polnischen Stammwappen Żernickiego oraz w pracy Geschichte der Lande Lauenburg und Bütow Reinholda Cramera.
Rodzina używająca tego herbu żyła w powiecie bytowskim. Według Żernickiego znana od 1600 roku, odnotowana przez Ledebura w 1730 w Trzebiatkowie, Studzienicach i Kłącznie. Ledebur i Uruski przypisali tej rodzinie inny herb, Brychta II. Możliwe, że jest to pomyłka, ponieważ niemal identyczny używany był przez zachodniopomorską rodzinę Britzke, ewentualnie Brychtowie sami przywłaszczyli sobie ten herb z racji podobieństwa nazwisk. Tadeusz Gajl natomiast przypisał tej rodzinie herb Trzy Gwiazdy.
Herbowni: Brychta.
herb Bożena
Herbowni: Glezmer.
herb Chamier II
herb Chamier III
herb Chamir IV
herb Ciemiński
Inna nazwa: Cimiński, Darzyn-Ciemiński, Darsen-Ciemiński, Dorzyn II, Księżyc odmienny
Kaszubski herb szlachecki, według Przemysława Pragerta odmiana herbu Księżyc.
Blazon: Opis z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego: W polu błękitnym półksiężyc złoty, nad którym trzy takież gwiazdy w słup (najwyższa ośmiopromienna). Bezpośrednio nad tarczą korona, z której Klejnot: trzy pióra strusie. Labry: brak.
Najwcześniejsze wzmianki: Zachowało się przedstawienie tego herbu z ambony w kościele w Borzyszkowach z 1738 roku.
Herbowni: Ciemiński (Cimiński). Prawdopodobnie z przydomkiem Darzyn (Dorzyn, Darsen).
herb Czirson II
Inna nazwa: Cyrzan, Cirson, Cyrson, Czirzon, Czyrson, Szyrsam, Zirsam, Zürson, Księżyc odmienny
Kaszubski herb szlachecki, według Przemsyława Pragerta odmiana herbu Księżyc.
Blazon: Herb występował przynajmniej w trzech wariantach. Opisy z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego:
herb Czirson II
Inna nazwa: Cyrzan, Cirson, Cyrson, Czirzon, Czyrson, Szyrsam, Zirsam, Zürson, Księżyc odmienny
Blazon: W polu błękitnym półksiężyc z twarzą złoty, nad nim trzy gwiazdy (1 nad 2). Klejnot: nad hełmem w koronie szyszka jodłowa, zielona. Labry błękitne, podbite złotem.
herb Cyrzan Ia
Inna nazwa: Cirson, Cyrson, Czirson, Czirzon, Czyrson, Szyrsam, Zirsam, Zürson, Księżyc odmienny
Blazon: Księżyc srebrny, gwiazdy w pas, szyszka złota, labry podbite srebrem.
herb Cyrzan Ib
Inna nazwa: Cirson, Cyrson, Czirson, Czirzon, Czyrson, Szyrsam, Zirsam, Zürson, Księżyc odmienny
Blazon: Księżyc srebrny, w klejnocie powtórzone godło, labry podbite srebrem.
Najwcześniejsze wzmianki: Wariant podstawowy wymieniają Emilian Szeliga-Żernicki (Der polnische Adel) i Nowy Siebmacher. Odmiany przytoczył tylko Siebmacher.
Rodzina Czirson: Drobnoszlachecka rodzina kaszubska o nazwisku pochodzącym od zniemczonej postaci imienia Dzierżan - skróconej formy od Dzierżysław albo Dzierżykraj. Pierwsza wzmianka z roku 1594 (Czyrząn), kolejne z roku 1603 (Thomas Zirson, Mathias Zirson), z roku 1607 (Tomas Zirson), z roku 1621 (n/n Zirson), z roku 1658 (Mathiss, Lorenz Czirzen, Andres, Adam, Michel Zurson), z roku 1688 (Michael Zirson, Martin Cyrson, Paul Cyrson), z roku 1736 (Krystian Cyzon-Dąbrowski). Rodzina posiadała działy we wsiach Studzienice, Gostkowo, Osława Dąbrowa, Zakrzewo, Jeleńcz. Przedstawiciele rodziny służyli w armii pruskiej. (m.in. Ernst Matthäus von Zürson, zmarł w 1791 roku). Nazwisko Czirson w różnych formach jest używane do dzisiaj, głównie na Pomorzu przez około 700 osób.
Herbowni: Cyrzan, Cerzan, Cierszan, Cirson, Cirzon, Cyrsan, Cyrson, Cyrzon, Cyzon, Cyżon, Czerson, Czirson, Czirzen, Czürson, Czyrson, Czyrzan, Szyrsam, Zirsam, Zirsen, Zirson, Zurson, Zürsohn, Zürson. Rodzina przyjmowała też niekiedy nazwiska odmiejscowe: Dąbrowski, Gostkowski, Studziński, Jeleński.
Herb z księżycem miał przynależeć rodzinie z Osławy Dąbrowy i Czarnej Dąbrowy, a więc, być może używającej nazwiska Dąbrowski. Gałęzie ze Studzienic i Gostkowa, o nazwiskach Studziński i Gostkowski, miały używać herbu Czirson.
Herb gałęzi o nazwisku Jeleński nie jest znany.
herb Dargolewski
Inna nazwa: Dergolewski, Gut-Dargolewski, Księżyc z Mieczem, Księżyc i Miecz, Sas Pruski odmienny
Kaszubski herb szlachecki, według Przemysława Pragerta odmiana herbu Sas Pruski.
Blazon: Herb występował przynajmniej w sześciu wariantach. Opisy z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego:
herb Dargolewski
Inna nazwa: Dergolewski, Gut-Dargolewski, Księżyc z Mieczem, Księżyc i Miecz, Sas Pruski odmienny
Blaozn: W polu czerwonym półksiężyc na opak, złoty, pod którym miecz. Klejnot: nad hełmem w koronie trzy pióra strusie. Labry: czerwone, podbite złotem.
herb Dargolewski II
Inna nazwa: Lutomski odmienny, Księżyc z Mieczem, Księżyc i Miecz, Sas Pruski odmienny
Blazon: Półksiężyc jest pod mieczem.
herb Domaros
Inna nazwa: Damarath, Damaros, Damarus, Domarus, Dommer, Księżyc odmienny
Kaszubski herb szlachecki, według Przemysława Pragerta odmiana herbu Księżyc.
Blazon: Opis z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego: W polu błękitnym półksiężyc złoty z twarzą, z takąż gwiazdą na każdym rogu. Klejnot: nad hełmem w koronie pół jelenia złotego, wspiętego. Labry: błękitne, podbite złotem.
Najwcześniejsze wzmianki: Herb pojawił się w "Nowym Siebmacherze" oraz w "Adelslexikon der preussiche Monarchie von..." Ledebura. Herb przytacza też Żernicki (Der polnische Adel), ale bez klejnotu.
Rodzina Domaros: Drobna rodzina szlachecka o nazwisku być może pochodzącym od staropolskiego imienia Domarad, albo od wsi Domaradz. Pierwsza wzmianka z 1570 roku (Urbanus Dionomirsch Jacob Pella alias Donomirsz). Nazwisko albo przezwisko Domaros pojawiało się często w towarzystwie nazwisk odmiejscowych: Chośnicki, Niepczołowski. Wzmianki z lat: 1605 (Filip Domaros Niepczołowski), 1624 (Laurenty Domaros Chośnicki), 1641 (Filip Domaros Podjaski). Przydomek ten miał się też pojawić u jakiegoś Dąbrowskiego. Najczęściej jednak nosili go dziedzice ze wsi: Niepoczołowice i Chośnica. W 1662 roku w Chośnicy wymienieni są między innymi Jerzy Domyross, Jerzy Domiross, Jerzy Domoros, Urban Domoros, zaś w Niepoczołowicach Philyp Domaros. W 1688 roku wymienia się Georga Dumrowskiego Kosnickiego, zaś w 1736 roku Pawła Domaros. W wiekach XVIII-XIX nazwisko Domaros spotykało się już niemal wyłącznie samodzielnie. Z końca XVIII wieku pochodzi wzmianka o Albrechcie von Domaros, z roku 1805 o Ferdynandzie Domaros. Na przełomie wieków żyła też Constantia von Domarus. W 1786 roku wymienia się Jakoba von Domarus, Johanna von Domarus, zaś w 1749 roku Ernsta von Domarus. Kolejne wzmianki o nazwisku pochodzą z 1724, 1857, 1853, 1855. W roku 1871 jacyś Domarosowie mieli służyć w pruskiej armii.
Herbowni: Damarus, Damrath, Damrosz, Domarath, Domares, Domaros, Domaross, Domaroz, Domarus, Domiross, Dommer, Domoros, Domyross, Dummer, Dumrowski, być może też Dionomirsch, Donomirsz. Rodzina używała też nazwisk odmiejscowych Chośnicki i Niepczołowski.
Nie wiadomo, czy wszystkie gałęzie rodziny używały tego herbu.
herb Dułak
herb Dymasza
Herbowni: Dymasza.
herb Fargow odmienny Leliwa
herb Gliszczyński III
Inna nazwa: Gliscinski, Buchan-Gliszczyński, Buchon Gliszczyński, Księżyc odmienny, błędnie Ruchan-Gliscinski
Kaszubski herb szlachecki, według Przemysława Pragerta odmiana herbu Księżyc.
Blazon: Opis z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego: W polu błękitnym półksiężyc srebrny z twarzą z gwiazdą złotą nad każdym rogiem. Klejnot: nad hełmem bez korony trzy pióra strusie, srebrne między błękitnymi. Labry: błękitne, podbite złotem.
Najwcześniejsze wzmianki: Wariant I wymieniany w Nowym Siebmacherze.
Rodzina Gliszczyński: Rodzina szlachecka z Gliśna Wielkiego lub Małego. W rzeczywistości Gliszczyńscy to wiele odrębnych rodów, które siedząc w jednej wsi, przyjęły takie samo nazwisko odmiejscowe. Tego konkretnie herbu używali Gliszczyńscy z przydomkiem Buchon.
Herbowni: Gliczinski, Gliczyński, Glischiński, Gliscinski, Gliscyński, Glisczinski, Glisczinsky, Glisczyński, Gliszcinski, Gliszczyński, Gliszyński, Gliściński, Glizszyński, Glyschiński, błędnie Gliński, Gliszezijnski, Gliszczepiski, Głyszczyński, z przydomkiem Buchon (Buchan). Rodzinie tej przypisywano też herb Trzy Gwiazdy (vel Księżyc).
Istniało wiele innych gałęzi tej rodziny, używających innych herbów: Chamierowie-Gliszczyńscy używali herbu Chamier III lub Chamier IV. Mroczkowie-Gliszczyńscy używali herbu Mroczek. Jutrzenka-Gliszczyńscy używali prawdopodobnie herbu Jutrzenka. Szpotowie-Gliszczyńscy używali herbu Szpot, lub Gliszczyński IV. Zamek-Gliszczyńscy używali herbu Gliszczyński V, lub Gliszczyński VI. Pewien Gliszczyński bez przydomku odcisnął pieczęć z herbem Gliszczyński VII. Gliszczyńscy z przydomkiem Jastrzębieniec mieli używać herbu Jastrzębca, być może zapożyczonego od wielkopolskich Gliszczyńskich. Gliszczyńskim pochodzącym od Ciemińskich, Żernicki przypisał herb Zadora, ale Pragert uważa to przyporządkowanie za wątpliwe.
Wielkopolscy Gliszczyńscy, niespokrewnieni z kaszubskimi, używali herbu Jastrzębca lub jego odmiany, herbu Gliszczyński.
herb Gliszczyński IV
herb Jutrzenka
Inna nazwa: Księżyc odmienny, Morgenstern, Leliwa odmienny
Polski herb szlachecki, używany przez rodzinę osiadłą na Kaszubach. Według Przemysława Pragerta jest to odmiana herbu Księżyc.
Blazon: Herb występował przynajmniej w czterech wariantach. Opisy z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego:
herb Jutrzenka I
Blazon: Na tarczy dzielonej w słup, w polu prawym, czerwonym, pięć gwiazd złotych (1, 2, 2); w polu lewym, błękitnym, księżyc srebrny z twarzą w prawo. Klejnot: nad hełmem w koronie trzy kłosy żyta złote w wachlarz. Labry z prawej czerwone, podbite złotem, z lewej błękitne, podbite srebrem.
herb Jutrzenka Ia
Inna nazwa: Jutrzenka-Trzebiatowski, Księżyc odmienny
Blazon: Na tarczy dzielonej listwą złotą w słup, w polu prawym, błękitnym, pięć gwiazd srebrnych (1, 2, 2); w polu lewym, błękitnym, księżyc złoty z twarzą w prawo. Klejnot: nad hełmem w koronie trzy lilie naturalne na łodygach dwulistnych w wachlarz. Labry błękitne, podbite złotem.
W opisie tego herbu u Pragerta jest pewna nieścisłość. Otóż podaje on, że opis pochodzi od Żernickiego (Der Polnische Adel i Die polnische Stamwappen). Natomiast opis taki jest tylko w DPA. Według DPSt. wariant ten wygląda następująco:
Na tarczy dzielonej w słup w polu prawym półksiężyc złoty w lewo, w polu lewym, srebrnym, sześć gwiazd złotych (2, 2, 2). W klejnocie słup błękitny obarczony trzema gwiazdami, między dwoma orlimi skrzydłami złotymi. Labry z prawej błękitne, podbite złotem, z lewej błękitne, podbite srebrem. Herb w takiej formie wygląda na połączenie herbów Jutrzenka (tarcza) i Jutrzenka II (klejnot).
herb Jutrzenka Ib
Blazon: Na tarczy dzielonej w słup, w polu prawym, srebrnym, trzy gwiazdy błękitne w słup; w polu lewym, błękitnym, księżyc srebrny z twarzą w prawo. Klejnot: nad hełmem w koronie trzy kłosy żyta złote w wachlarz. Labry błękitne, podbite srebrem.
herb Jutrzenka Ic
Blazon: Na tarczy dzielonej w słup, w polu prawym, srebrnym, sześć gwiazd czerwonych (2, 2, 2); w polu lewym, błękitnym, księżyc złoty z twarzą w prawo. Klejnot: nad hełmem w koronie księżyc złoty, nad którym trzy gwiazdy czerwone w pas. Labry z prawej czerwone, podbite srebrem, z lewej złote, podbite błękitem.
Najwcześniejsze wzmianki: Herb odnotowany przez polskie i niemieckie herbarze. Wariant I przytaczany jest w herbarzu Pommersches Wappenbuch Bagmihla. Wariant Ia pochodzi od Żernickiego. Wariant Ib odnotował Nowy Siebmacher. Odmianę Ic przytoczył Nowy Siebmacher i Juliusz Karol Ostrowski. Herb taki zachował się na dyplomie legitymacyjnym datowanym na 27 maja 1799 roku.
Herbowni:
Wariant I miał przynależeć rodzinie Jutrzenka w jej gałęziach: Morgenstern von Jutrzenka i Jutrzenka von Trzebiatowski, a także tylko Trzebiatowski (bez przydomka). Możliwe, że herbu tego używali też Jutrzenka-Gliszczyńscy.
Wariant Ia należeć miał do Trzebiatowskich z przydomkiem Jutrzenka.
Wariant Ib miał należeć do nieokreślonej rodziny.
Wariant Ic pochodzi z legitymacji szlachectwa przedstawiciela rodziny Jutrzenka z przydomkiem von Morgenstern.
Nazwisko Trzebiatowski zapisywano też jako Trzebiatkowski i Trzebietowski, zaś Jutrzenka z niemiecka Guntersinka.
herb Kiedrowski II odmienny Sas
herb Kiedrowski V odmiana Drzewica
herb Kiwalski
wg "CLENODIUM"
wg Jurzaka
Herbowni: Kiwalski.
herb Kistowski I odmienny Drzewica
Kaszubski herb szlachecki. Według Przemysława Pragerta odmiana herbu Drzewica lub Księżyc.
Inna nazwa: Kistowski
Blazon: Herb występował przynajmniej w trzech wariantach. Opisy z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego:
herb Kistowski II
Inna nazwa: Essen-Kistowski, Księżyc odmienny
Blazon: W polu zapewne błękitnym półksiężyc z twarzą srebrny, w lewo między dwiema gwiazdami złotymi w pas i trzecią takąż gwiazdą u dołu. Klejnot: nad hełmem w koronie pół lwa złotego, trzymającego miecz w prawej łapie. Labry błękitne, podbite srebrem.
Najwcześniejsze wzmianki: Herb wymieniany przez Żernickiego,
Herbowni: Kistowski (Kisstowski). Rodzina nosiła w różnych gałęziach przydomki Essen i Jaroch, z tym że Jarochom przyporządkowano herb Drzewica z nieznaną odmianą. Niewykluczone, że chodzi tu po prostu o herb Kistowski I.
Tadeusz Gajl przypisuje Kistowskim herby Drzewica II (za Uruskim) lub Trzy Gwiazdy. Zwraca uwagę podobieństwo godeł herbów Trzy Gwiazdy i Kistowski III. Gajl podaje ponadto jako herbownych Drzewicy II Gostkowskich i Duchnowskich. W przypadku tej pierwszej rodziny jest to przekłamanie, Gostkowscy używali herbu Gostkowski, niemal identycznego, ale jednak odmiennego.
herb Kistowski III
Inna nazwa: Księżyc odmienny
Blazon: W polu zapewne błękitnym półksiężyc z twarzą złoty, nad którym trzy takież gwiazdy w pas, środkowa nieco wyżej. Klejnotu, hełmu i labrów brak, bezpośrednio nad tarczą korona.
Najwcześniejsze wzmianki: Herb przez Żernickiego i Siebmachera. Herb ten pochodzi z pieczęci z roku 1772.
Herbowni: Kistowski (Kisstowski). Rodzina nosiła w różnych gałęziach przydomki Essen i Jaroch, z tym że Jarochom przyporządkowano herb Drzewica z nieznaną odmianą. Niewykluczone, że chodzi tu po prostu o herb Kistowski I.
Tadeusz Gajl przypisuje Kistowskim herby Drzewica II (za Uruskim) lub Trzy Gwiazdy. Zwraca uwagę podobieństwo godeł herbów Trzy Gwiazdy i Kistowski III. Gajl podaje ponadto jako herbownych Drzewicy II Gostkowskich i Duchnowskich. W przypadku tej pierwszej rodziny jest to przekłamanie, Gostkowscy używali herbu Gostkowski, niemal identycznego, ale jednak odmiennego.
herb Kowalk
Inna nazwa: Kowalck, Kowalek, Kowalik, Covalcken, Księżyc odmienny
Kaszubski herb szlachecki, według Przemysława Pragerta odmiana herbu Księżyc.
Blazon: Opis z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego: W polu błękitnym półksiężyc z twarzą złoty, nad którym trzy gwiazdy w pas. Klejnot: nad hełmem w koronie trzy róże czerwone na łodygach zielonych o dwóch listkach w wachlarz.
Według przekazów od Żernickiego i Ostrowskiego, które powtórzył Tadeusz Gajl, pole tego herbu było czerwone.
herb Kowalk wg Gajla
Najwcześniejsze wzmianki: Herb pojawił się po raz pierwszy na mapie Pomorza Lubinusa z roku 1618. Wymienia go też Nowy Siebmacher, Ledebur (Adelslexikon der preussiche Monarchie von...), oraz Żernicki (Der polnische Adel, Die polnischen Stamwappen).
Rodzina Kowalk: Drobna rodzina szlachecka z ziemi lęborskiej, o nazwisku pochodzącym od nazwy osobowej Kowal. Wymieniani w latach 1605, 1608, 1618, 1621 (Kowalken), 1658 (Hanss, Paul Kowalcken). Do XVIII wieku posiadali dział we wiosce Dąbrówka. Kolejne wzmianki o rodzinie pochodzą z roku 1790 (Michał Krzysztof Kowalek Brzeszowski), 1756 (Philip Christian von Kowalk), 1714, 1730 (Kowalik), 1782 (Kowalk). W XVIII wieku nie notowano już rodziny w Dąbrówce, ale za to we wsiach: Słuszewo, Łówcz Dolny, Zakrzewo, Czymanowo, Opalino, Wyszecino.
Herbowni: Kowalk (Cowalck, Kowalck, Kowalek, Kowalicki, Kowalik, Kowalke) z przydomkami przyjmowanymi od wiosek: Brzeszowski oraz Dąbrowski.
herb Księżyc II
Inna nazwa: Pażątka III odm, Lipiński IIe, Pazatka-Lipinski, Pażątka-Lipiński
Blazon: Pole błękitne, krzyż łaciński.
Najwcześniejsze wzmianki: Warianty podstawowy i trzeci wymieniane bez barw przez Żernickiego (Der polnische Adel), powtarzane przez współczesne witryny internetowe zainteresowanych herbownych (Strona rodziny Pazatka, Hans-Peter Wendelin von Pazatka Lipinsky). Ponieważ autor nie określił barw, pole herbu jest rekonstruowane jako błękitne lub czerwone. Wariant drugi, znany jedynie z witryny internetowej jako herb niemieckiej rodziny von Pazotka-Lipinski z Gilching.
herb Kujk
Inna nazwa: Koycke, Kuicke, Kuycke, Kuyk, Kwik, Kuike-Stüdziński, Kuycke-Studziński, Kuyk-Studzieński, Kujk-Studziński, Księżyc odmienny
Kaszubski herb szlachecki, według Przemysława Pragerta odmiana herbu Księżyc.
Blazon: Herb znany przynajmniej w dwóch wariantach. Opisy z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego: Na tarczy dwudzielnej w słup, w polu prawym srebrnym i lewym błękitnym, pod gwiazdą złotą w każdym polu - strzała w prawym polu opierzona błękitno, w lewym srebrno, utopione w półksiężycu z twarzą złotym na obu polach leżącym. W klejnocie nad hełmem w koronie krzyż kawalerski złoty lub srebrny. Labry błękitne, podbite srebrem.
herb Kujk odmienny
Inna nazwa: Kuycke, Kuyk, Kuyk-Studzieński, Kujk-Studziński, Księżyc odmienny
Blazon: Na tarczy dwudzielnej w słup, w polu prawym czerwonym i lewym błękitnym, po strzale srebrnej opierzeniem do góry, przeszywającej półksiężyc z twarzą złoty. W klejnocie nad hełmem bez korony krzyż kawalerski srebrny z dolnym ramieniem dłuższym. Labry z prawej czerwone, z lewej błękitne, podbite srebrem.
Najwcześniejsze wzmianki: Herb w wariancie pierwszym wymieniają Ostrowski (Księga herbowa rodów polskich), Nowy Siebmacher, oraz Żernicki (Der polnische Adel, Die polnischen Stamwappen) oraz Cramer (Geschichte der Lande Lauenberg und Bütow). Wariant odmienny znany tylko przez Siebmachera.
Rodzina Kujk: Drobna szlachta z okolic Bytowa. Nazwisko jej ma pochodzić od czasownika koić. Pierwsza wzmianka z lat 1603 i 1608 (Christoff i Paul Kuyke), kolejne z 1621 (Gedicke), 1658 (Koycken), 1743 (Jan Kuyk). Kujkowie znani byli głónie jako właściciele części we wsi Studzienice, ale spotykano ich także we wsiach: Kętrzyno, Sobącz, Stawiska a także Mandelkow w Nowej Marchii. Rodzina służyła w armii pruskiej, gdzie zasilała szeregi oficerów średniej rangi.
Herbowni: Kujk (Cuik, Kojk, Koycke, Koyke, Kuck, Kuike, Kuyck, Kuycke, Kuyk, Kuyke, Kwick, Kwik, błędnie Kirken, Gedicke). Rodzina przyjmowała też od posiadanej wioski nazwisko Studziński, z Kujk czyniąc przydomek.
herb Kulikowski
Blazon: Na tarczy ściętej, w polu górnym czerwonym - srebrnego półtora krzyża; w dolnym błękitnym, nad rogami złotego półksiężyca dwie gwiazdy sześcioramienne złote. W klejnocie ramię zbrojne z mieczem.
Najwcześniejsze wzmianki: Nadany w roku 1676.
Herbowni: Kulikowscy.
herb Lipiński II
Inna nazwa: Pażątka II odmienny, Pażątka-Lipiński, Księżyc odmienny, Szeliga odmienny
Kaszubski herb szlachecki, według Przemysława Pragerta odmiana herbu Księżyc lub Szeliga.
Blazon: Opis z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego:
herb Lipiński II
Inna nazwa: Pażątka II odmienny, Pażątka-Lipiński, Księżyc odmienny, Szeliga odmienny
Blazon: W polu błękitnym półksiężyc złoty z twarzą (okiem w lewo), nad którym takiż krzyż ćwiekowy, ponad którym po bokach po takiejż gwieździe. Klejnot: trzy pióra strusie. Labry błękitne, podbite srebrem.
herb Lipiński II a
Inna nazwa: Janta-Lipiński, Pażątka II odmienny, Pażątka Lipiński, Księżyc odmienny, Szeliga odmienny
Blazon: W polu błękitnym półksiężyc srebrny z twarzą (okiem w lewo), nad którym takiż miecz na opak, między dwiema gwiazdami złotymi. Klejnot: trzy pióra strusie. Labry błękitne, podbite srebrem.
herb Lipiński II b
Inna nazwa: Pażątka II, Pażątka-Lipiński, Księżyc odmienny, Szeliga odmienny
Blazon: W polu błękitnym półksiężyc złoty z zaćwieczonym w środku takimż krzyżem łacińskim, mającym po bokach pod ramionami po takiejż gwieździe. Bezpośrednio nad tarczą korona szlachecka.
Najwcześniejsze wzmianki: Wariant podstawowy wymieniany przez Ostrowskiego (Księga herbowa rodów polskich), i Nowego Siebmachera. Wariant IIa podawany przez Żernickiego (Der polnische Adel, Die polnischen Stamwappen). Wariant IIb pochodzi z malowidła z bocznego ołtarza z roku 1734 w kościele we wsi Borzyszkowy.
Herbowni: Warianty II i IIb przysługiwały rodzinie Pażątka-Lipiński. Wariant IIa przysługiwał także Jantom-Lipińskim. Wariant podstawowy błędnie przypisywano też Szurom-Lipińskim.
herb Mach
herb Małszycki
Inna nazwa: Malschitke, Malschitz, Malschitzki, Malschitzky, Malszycki, Kokosz, Kokoschke, Kokoske, Kokoski, Leliwa odmienny
Kaszubski herb szlachecki, według Przemysława Pragerta odmiana herbu Leliwa lub Księżyc.
Blazon: Herb występował przynajmniej w dwóch wariantach. Opisy z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego: W polu błękitnym półksiężyc z twarzą srebrny, nad którym takaż gwiazda. Klejnot: nad hełmem bez korony gwiazda srebrna (lub złota) między rogami jelenimi czerwonymi (lub naturalnymi). Labry błękitne, podbite srebrem.
Według Uruskiego godło herbu winno być złote. Opinię Uruskiego przytacza Tadeusz Gajl razem z inną opinią, Bagmihla, że rogi w klejnocie powinny być srebrne.
herb Małszycki odmienny
Inna nazwa: Malchitzky, Księżyc odmienny
Blazon: W polu błękitnym księżyc z twarzą srebrny w prawo, przed nim trzy takież gwiazdy w słup. Klejnot: nad hełmem bez korony gwiazda srebrna między dwoma rogami jelenimi naturalnymi. Labry błękitne podbite srebrem.
Najwcześniejsze wzmianki: Wariant podstawowy pojawił się już na mapie Pomorza Lubinusa z roku 1618. Kolejne przekazy na temat tej wersji herbu podają następujący autorzy: Ledebur (Adelslexikon der preussichen Monarchie von...), Bagmihl (Pommersches Wappenbuch), Nowy Siebmacher, Emilian Szeliga-Żernicki (Der polnische Adel, Die polnische Stamwappen) oraz Seweryn Uruski (Rodzina. Herbarz szlachty polskiej). Wariant odmienny przytaczany tylko przez Bagmihla. Miał on być używany w późniejszym okresie (być może od XIX wieku).
Rodzina Małszyckich: Drobna rodzina szlachecka wywodząca się ze wsi Małoszyce koło Lęborka. W latach 1354-1363 występował Maciej z Małoszyc. Wieś została sprzedana w 1507 roku miastu Lębork, zaś nazwisko Małoszycki występowało w innych wsiach w ziemi bytowskiej i lęborskiej. Wedle heraldyków niemieckich, Małszyccy używali pierwotnie nazwiska Kokoszka. Rodzina o takim nazwisku wymieniana była jako współwłaściciele Dziechlina na początku XVII wieku. W tym samym czasie, jako współwłaściciele Wargowa, występowali Małszyccy-Kokoszkowie [Masitzen oder Käkosken, Malschitzken (Kokoschen)]. Prawdopodobnie pod koniec XVIII wieku nie mieli już Małszyccy żadnych włości ziemskich i utrzymywali się z służby wojskowej. Małszyccy wydali kilku wysokich oficerów pruskich, w tym jednego generała majora, Petera Ewalda von Malschitzky. Nazwisko Małszycki albo Małoszycki nosi obecnie ponad sto osób, głównie na Pomorzu Gdańskim. Z racji podobieństwa herbów niewykluczone jest pokrewieństwo Małszyckich z Lostinami, Piotrochami i Wargowskimi.
Herbowni: Małszycki (Malezitzki, Malschitke, Malschitz, Malschitzki, Malschitzky, Malszycki, Maltczitz, Małoszycki). Pierwotne nazwisko tej rodziny, zapisywane czasem jako przydomek, miało brzmieć Kokoszka (Kokoski, Kokosche, Kokoschke).
herb Mroczek
Inna nazwa: Mrozek, Mrosicke, Księżyc odmienny.
Blazon: Opis z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego:
W polu błękitnym księżyc srebrny, nad którego rogami po gwieździe złotej. Bezpośrednio nad tarczą korona szlachecka.
Kaszubski herb szlachecki.
Najwcześniejsze wzmianki: Herb wymienia Nowy Siebmacher, Emilian Szeliga-Żernicki (Der polnische Adel) i Reinhold Cramer (Geschichte der Lande Lauenberg und Bütow).
Herbowni: Używany przez kaszubską rodzinę Mroczek (Mrozek), także z przydomkiem Trzebiatowski (Trzebiatkowski) i Gliszczyński. Rodziny te miały używać też herbu Trzy Gwiazdy (vel Księżyc). Ponadto, rodziny o nazwisku Mroczek, mieszkające poza Kaszubami, używały szeregu innych herbów.
herb Paszk
Inna nazwa: Pasch, Pasche, Paschen, Paschki, Paschwitz, Pasz, Drzewica odmienny, Księżyc odmienny
Kaszubski herb szlachecki, według Przemysława Pragerta odmiana herbu Drzewica lub Księżyc.
Herb występował przynajmniej w trzech wariantach. Opisy z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego:
herb Paszk I
Inna nazwa: Pasch, Pasche, Paschen, Paschki, Paschwitz, Pasz, Drzewica odmienny, Księżyc odmienny
Blazon: W polu błękitnym półksiężyc z twarzą (okiem w prawo), srebrny, pomiędzy dwiema gwiazdami złotymi w słup. Nad hełmem bez korony klejnot: słońce z twarzą złote. Labry błękitne, podbite złotem.
herb Paszk Ia
Inna nazwa: Pasch, Pasche, Paschen, Pasz, Drzewica odmienny, Księżyc odmienny
Blazon: Klejnotem jest lewa połówka słońca.
herb Paszk Ib
Inna nazwa: Pasch, Paschen, Pasz, Drzewica odmienny, Księżyc odmienny
Blazon: Gwiazdy są w pas, nad rogami półksiężyca, labry podbite srebrem.
Najwcześniejsze wzmianki: Wariant podstawowy znany z mapy Pomorza Lubinusa z roku 1618, ponadto przytaczają go: Ledebur (Adelslexikon der preussichen Monarchie von...), Bagmihl (Pommersches Wappenbuch), Nowy Siebmacher, Żernicki (Der polnische Adel) i Uruski (Rodzina. Herbarz szlachty polskiej). Wariant Ia przytoczony został przez Bagmihla i Siebmachera, zaś wariant Ib przez Siebmachera.
Herbowni: Paszk (Packi, Paczki, Paczkowski, Pasch, Paschen, Paschke, Paschki, Paschwitz, Pasck, Pasiske, Paske, Passke, Pastke, Pasz, Paszewicz, Paszke, Paszken, Paszki, Paszkie, Paszkowski, Paszwic, Patiske), także Służewski (Słuszewki) z przydomkiem Paszk.
Rodzina Paszk: Drobnoszlachecka rodzina z ziemi lęborskiej o nazwisku pochodzącym od imienia Paweł, skróconego do formy Pasz lub Paś i zdrobniałego do Paszek, Paszk. Najwcześniej odnotowane w 1570 roku we wsi Kiedrowice (Thomas Pasck, ale jego przynależność do omawianej rodziny nie jest pewna). Kolejna wzmianka, z lat 1575 wymienia rodzinę w jej rodowym gnieździe, Słuszewie (Pasken), razem ze współwłaścicielami, rodziną Mach. Kolejne wzmianki pochodzą z lat 1601 (Pasken), 1608, 1618, 1621 (Paschen), 1658 (Christopff, Schwantess, Jakob die Schlussowen), 1715 (Johann, Georg i Jacob Paschke w Słuszewie i Thomas Paschke w Czarnej Dąbrowie), 1755 (Bogislaw von Pasken, Andreas i Ernst von Paszki, dwóch von Sluszewskich), 1784 (trzech Pask-Słuszewskich), 1799 (Paszkowie w Dąbrówce). W XIX wieku rodzina miała jeszcze działy we wsiach Jęczewo, Tadzino, Lisewo, Łebno, Żelewo. Nazwisko Paszk w różnych formach występuje do dziś.
herb Pażątka II odmiana Lipiński
herb Pażątka III
Inna nazwa: Księżyc II, Lipiński II, Pazatka-Lipinsky, Pażątka-Lipiński, Pazotka-Lipinski, Pażątka Lipiński
Kaszubski herb szlachecki, według Przemysława Pragerta odmiana herbu Lipiński II, który z kolei ma być odmianą herbów Księżyc lub Szeliga.
Blazon: Opis z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego:
herb Pażątka III
Inna nazwa: Lipiński IIc, Pazatka-Lipinsky, Pażątka-Lipiński
Blazon: W polu czerwonym półksiężyc złoty, nad nim takiż krzyż, przy każdym ramieniu mający mały półksiężyc złoty rogami do krzyża, z takąż gwiazdą pod nim; nad krzyżem pięć gwiazd złotych w półokrąg. Klejnot: nad hełmem w koronie trzy pióra strusie. Labry czerwone, podbite złotem.
herb Pażątka III odmienny
Inna nazwa: Lipiński IId, Pazotka-Lipinski, Pażątka Lipiński
Blazon: Krzyż jest ćwiekowy ze ściętym końcem dolnego ramienia, półksiężyce barkami do krzyża, brak gwiazd pod półksiężycami. W klejnocie ogon pawi.
herb Prądzyński
Inna nazwa: Prondzinski, Prondzynski, Aubracht-Prądzyński, Aubracht, Aubrecht, Księżyc odmienny
Kaszubski herb szlachecki, według Przemysława Pragerta odmiana herbu Księżyc.
Blazon: Herb znany w przynajmniej dwóch wariantach. Opisy z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego:
herb Prądzyński I
Inna nazwa: Prondzinski, Prondzynski, Aubracht-Prądzyński, Aubracht I, Aubrecht, Księżyc odmienny
Blazon: W polu błękitnym półksiężyc złoty nad którym trzy takież gwiazdy (2 i 1). Klejnot: nad hełmem w koronie trzy pióra strusie, złote między błękitnymi. Labry błękitne, podbite złotem.
herb Prądzyński Ia
Inna nazwa: Prondzinski, Prondzynski, Aubracht-Prądzyński, Aubracht I odmienny, Aubrecht, Księżyc odmienny
Blazon: W polu błękitnym półksiężyc srebrny nad którym trzy gwiazdy złote w pas. Klejnot: nad hełmem w koronie pięć piór strusich, srebrne między błękitnymi. Labry błękitne, podbite srebrem.
Najwcześniejsze wzmianki: Wariant I znany jest źródłom polskojęzycznym, wymienia go Juliusz Karol Ostrowski (Księga herbowa rodów polskich). Ponadto wymieniany też przez Nowego Siebmachera oraz Żernickiego (Der polnische Adel). Wariant Ia pojawił się w Siebmacherze.
Rodzina Prądzyńskich: Popularne nazwisko szeroko rozrodzonej na Kaszubach rodziny z Prądzony. Protoplastami rodu byli być może Wawrzyniec i Filip z Prądzony, wzmiankowani w 1526 roku. Pierwsza wzmianka o nazwisku pochodzi z roku 1552 (Andrzej, Wawrzyniec, Maciej, Paweł, Wojciech i Bartłomiej Prądzyńscy oraz Jan Pażątka, Paszk i Świętek Łąccy). Kolejne wzmianki z roku 1570 (Marcin Pażątka, Maciej Mądry, Piotr Prądzyński w Prądzonie, Maciej, Andrzej, dwóch Piotrów, Grzegorz Prądzyńscy w Łąkiem, Grzegorz, Piotr, Otto, Paweł Prądzieński w Brzeźnie Szlacheckim), 1614 (Jakub Prądzyński), 1643 (Andrzej Parzyński). Oprócz wymienionych wsi, w których rodzina miała działy, Prądzyńscy mieli także części we wsiach: Grabowo, Lipnica, Pietrzykowice, Żychce, Małe Chełmy, Żabno, Domachowo. Prądzyńscy używali szeregu przydomków: Aubracht (Abracht, Aubrecht, Olbrecht, Obracht, Wolbrecht), Depka (Depa), Filip, Jeż, Maczka, Mądry, Pażątka (Parzątka), Pluta (Pluto), Pupka, Pypka, Część z nich określała zapewne pojedyncze osoby, ale niektóre (Aubrecht, Depka, Pluta) utrzymywały się przez stulecia. Aubrechtowie biorą swój przydomek od imienia Olbracht, stanowią linię zapewne pierwotnie innego herbu i niespokrewnioną z innymi Prądzyńskimi, która przyjęła nazwisko odmiejscowe i herb. Plutowie mają pochodzić ze wsi Prądzonka, od której przyjęli nazwisko. Pluta, jako nazwisko pierwotne, może sugerować nieszlacheckie pochodzenie tej linii. Prądzyńscy posłowali na sejmy i pełnili pomniejsze urzędy w Pomorskiem.
Herbowni: Plondzinski, Prandzienski, Prądzienski, Prądziński, Prądzyński, Prodzinski, Prondzinski, Prondziński, Prondzynski, Prondzyński, Prozinski z przydomkiem Aubracht (Abracht, Aubrecht, Olbrecht, Obracht, Wolbrecht). Prądzyńscy-Aubrachtowie używali jeszcze innego herbu, Prądzyński III, będącego kompilacją herbów: pierwotnego Aubrachtów i właściwego Prądzyńskich.
Prądzyńscy z przydomkiem Pluto używali herbu Prądzyński II. Prądzyńskim z przydomkiem Pych prawdopodobnie błędnie przypisywano herb Zadora. Herby Prądzyńskich innych przydomków nie są znane.
Właściwym herbem Prądzyńskich z Kaszub jest Trzy Gwiazdy (vel Księżyc), niektóre gałęzie zaczęły natomiast używać z biegiem czasu jego różnych wariantów.
Istniała ponadto rodzina Prądzyńskich z Wielkopolski, herbu Grzymała, nie mająca nic wspólnego z kaszubskim Prądzyńskimi. Herb ten przypisano błędnie w czasie legitymacji szlachectwa dwóm osiadłym na Mazowszu kaszubskim Prądzyńskim: Józefowi i Tomaszowi.
herb Prądzyński II
Inna nazwa: Prondzinski, Prondzynski, Pluto-Prądzyński, Pluto-Prondzyński, Księżyc odmienny
Kaszubski herb szlachecki, według Przemysława Pragerta odmiana herbu Księżyc.
Blazon: Opis z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego: W polu błękitnym z prawej dwie gwiazdy złote w słup, z lewej półksiężyc złoty z twarzą w prawo. Klejnot: nad hełmem w koronie trzy pióra strusie. Labry błękitne, podbite złotem.
Najwcześniejsze wzmianki: Herb wymienia Juliusz Karol Ostrowski (Księga herbowa rodów polskich) i Żernicki (Der polnische Adel).
Herbowni: Prądzyński (Plondzinski, Prandzienski, Prądzienski, Prądziński, Prodzinski, Prondzinski, Prondziński, Prondzynski, Prondzyński, Prozinski) z przydomkiem Pluto (Pluta, Plucik).
herb Prądzyński III
Inna nazwa: Prondzinski, Prondzynski, Aubrecht-Prądzyński, Aubracht-Prondzyński, Aubracht II, Aubrecht, Księżyc odmienny
Kaszubski herb szlachecki, według Przemysława Pragerta odmiana herbu Księżyc.
Blazon: Opis z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego: Na tarczy dzielonej w pas w polu górnym, błękitnym, półksiężyc złoty na opak, nad którym trzy takież gwiazdy w pas; w polu dolnym, czerwonym, dwa miecze skrzyżowane. Klejnot: nad hełmem w koronie gwiazda złota na ogonie pawim. Labry z prawej błękitne, podbite złotem, z lewej czerwone podbite srebrem.
Najwcześniejsze wzmianki: Herb wymienia Juliusz Karol Ostrowski (Księga herbowa rodów polskich) i Żernicki (Der polnische Adel, Die polnischen Stamwappen) oraz Nowy Siebmacher. Ponieważ rodzina Aubracht była pierwotnie osobną od Prądzyńskich rodziną, która osiadłszy w Prądzonie przyjęła nazwisko odmiejscowe, Przemysław Pragert uważa, że herb Prądzyński III jest połączeniem herbów Prądzyńskich (pole górne) i pierwotnego Aubrachtów (pole dolne).
Herbowni: Prądzyński (Plondzinski, Prandzienski, Prądzienski, Prądziński, Prodzinski, Prondzinski, Prondziński, Prondzynski, Prondzyński, Prozinski) z przydomkiem Aubracht (Aubrecht, Abracht, Olbrecht, Obracht, Wolbrecht). Lista herbów innych Prądzyńskich dostępna w haśle Prądzyński.
Żernicki przypisuje też ten herb rodzinie Lipińskich z przydomkiem Obracht.
herb Rekowski
herb Służewski
Inna nazwa: Księżyc odmiana Służewski, Schlochow, Słuszowski, Służowski, Szlochow
Herbowni: Służewski.
herb Trzy Gwiazdy
herb Wietcki
Inna nazwa: Widzki, Wietcki, Wietecki, Wietski, Wietzki, Grzebiński, Grzebieski, Księżyc odmienny, Leliwa odmienny
Blazon: Współczesny heraldyk zajmujący się regionem Kaszub, Przemysław Pragert, zestawił pięć wariantów tego herbu. Opisy z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego:
herb Wietcki I
Inna nazwa: Wiecki, Grzebiński, Księżyc odmienny, Leliwa odmienny
Blazon: W polu czerwonym półksiężyc srebrny, nad nim trzy gwiazdy złote w pas, nad nimi podkowa srebrna. Klejnot: nad hełmem w koronie trzy pióra strusie. Labry czerwone, podbite srebrem.
herb Wietcki Ia
Inna nazwa: Wiecki, Wietski, Wietzki, Grzebiński, Grzebieski, Księżyc odmienny, Leliwa odmienny
Blazon: Pole błękitne, półksiężyc złoty, pióra złote między błękitnymi, labry błękitne, podbite złotem.
herb Wietcki Ib
Inna nazwa: Wiecki, Wietski, Księżyc odmienny, Leliwa odmienny
Blazon: Pole błękitne, półksiężyc złoty, w miesjce podkowy półksiężyc złoty na opak, labry błękitne, podbite złotem.
herb Wietcki II
Inna nazwa: Widzki, Wiecki, Wietcki, Sas pruski odmienny
Blazon: W polu miecz ponad półksiężycem, nad nim dwie gwiazdy. Barwy i klejnot nieznane, hełmu i labrów brak.
herb Wietcki III
Inna nazwa: Wiecki, Wietecki, Leliwa odmienny, Księżyc odmienny
Blazon: W polu błękitnym półksiężyc złoty, nad którym trzy takież gwiazdy w słup. Klejnot: nad hełmem w koronie samo godło na ogonie pawim. Labry błękitne, podbite złotem.
Wizerunek według Niesieckiego i Chrząńskiego
Odmiana poprzedniego wzmiankowana przez Niesieckiego
Najwcześniejsze wzmianki: Herb najwcześniej wzmiankowany przez Dachnowskiego (Herbarz szlachty Prus Królewskich, wariant I). Większość źródeł zna jednak wariant Ia. Są to herbarze Nowy Siebmacher, Chrząńskiego (Tablice odmian herbowych), Ledebura (Adelslexikon der preussichen Monarchie von...), Żernickiego (Der polnische Adel). Żernicki zna także wariant Ib i II. Wariant II pochodzi prawdopodobnie z pieczęci z roku 1772, należącej do Jakuba Widzkiego. Wariant III, opisany słownie przez Niesieckiego, pojawia się u Chrząńskiego. Z herbem tym wylegitymowali się Wietcy w Królestwie Polskim w 1843 roku.
Rodzina Wieckich: Drobnoszlachecki ród, wywodzący się ze wsi: Stary Wiec i Nowy Wiec. Wzmianka o właścicielach wsi Stary Wiec w 1570 roku, wymienia dwóch dziedziców nazywających się Waiiczech Kempka i Thomas Wietzlinski. Nie da się ustalić, czy Wietzlinski to spolszczony Wiecki czy może Wiczliński. Natomiast Kępka bywa podawane jako przydomek Wieckich. W tym samym roku w Nowym Wiecu było pięciu Wieckich, Płachecki, Parza i Schramma. Te dwa ostatnie także są wymieniane jako przydomki. W tym tsamym roku, Andrzej Wiecki miał dział we wsi Wieszczyce. W latach kolejnych, oprócz części w gniazdowych wsiach, Wieccy posiadali jeszcze działy w miejscowościach: Wielkie Chełmy, Chośnica, Malachin, Milewo, Liniewko, Nowe Gołębiewko, Mściszewice, Osowo, Płachty, Rościszewo, Rywałd, Sobącz. Następna wzmianka o Wieckich pochodzi z roku 1772 (Józef Wiecki z Osowa, Karol, Antoni, Piotr Wieccy z Płacht i Liniewka, Jakub Widzki z Niepczołowic). W roku 1843 ze szlachectwa w Królestwie Polskim wylegitymowali się synowie Jana Wieckiego, Paweł, Adam i Michał. Dwaj synowie Rudolfa Wieckiego, urodzeni we wsi Szatarpy, walczyli o polskość Pomorza. Byli to duchowni Bernard Wiecki (żył w latach 1884-1940) i Józef Wiecki (1872-1904). Wzmiankowany jest też trzeci ksiądz, syn Marcelego Szrama-Wieckiego, Paweł Jan Wiecki (urodzony w 1878 roku, zmarł w 1970 roku).
Herbowni: Widzki, Wiecki, Wieski, Wietcki, Wietecki, Wietski, Wietzki, Wietzlinski, Witzki także z przydomkami Kępka (Kęmpka), Kosmier (Kocmier), Królewic, Parza (Pac), Szrama (Szramma, Schramma), Walcerz. Jacyś Wieccy mieli przyjąć od wsi Grzybno nazwisko Grzebieski (Grzebiński), zaś bliżej nieokreślona gałąź zaczęła się posługiwać nazwiskiem Gostomski.
Niesiecki twierdził, że takim samym herbem mieli się też posługiwać Mściszewscy, Spęgawscy, z tym, że według Pragerta, opis Niesieckiego dotyczy herbu Trzy Gwiazdy (vel Księżyc). Zatem tym wspólnym herbem nie byłby herb własny Wieckich, tylko herb Trzy Gwiazdy.
herb Wnuk
Inna nazawa: Wnuck, Wnuk-Lipiński, Wnuk-Dombrowski, Księżyc III, Księżyc odmienny.
Kaszubski herb szlachecki, według Przemysława Pragerta odmiana herbu Księżyc.
Blazon: Herb występował w co najmniej dwóch wariantach. Opisy z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego:
herb Wnuk
Inna nazwa: Wnuck, Wnuk-Lipiński, Wnuk-Dombrowski, Księżyc odmienny
Blazon: W polu błękitnym półksiężyc złoty, nad nim siedem takichż gwiazd (1, 3, 3). Klejnot: trzy pióra strusie złote między błękitnymi. Labry: błękitne, podbite złotem.
herb Wnuk odmienny
Inna nazwa: Wnuk-Lipiński odmienny, Księżyc odmienny
Blazon: Godła srebrne, gwiazdy w układzie 3, 3, 1, pióra w klejnocie niebarwione.
Najwcześniejsze wzmianki:
Wariant I pojawia w Nowym Siebmacherze, Ledebur (Adelslexikon der Preussiche Monarchie), Cramer (Geschichte der Lande Lauenberg und Bütow), Winckler (Die nationalitaten Pomerellens) i von Damerau-Dambrowski (Waren die "v. Dombrowski" der Kaschubei "Mondri" oder waren die "v. Mondri" der Kaschubei "Dombrowski"...).
Wariant II znany z ambony kościoła w Borzyszkowych z 1738 roku, wymieniany także przez Emiliana Szeligę-Żernickiego.
Herbowni: Kaszubska rodzina szlachecka o gałęziach używających nazwisk Ciemiński, Dąbrowski i Lipiński.
Wnuk (Wnuck). Rodzina używała też przydomków Ciemiński, Dąbrowski, Lipiński.
herb Wussow
Żródła:
herby Polskie
Herby Polskie
Herby Polskie
"Herbarz Polski - od średniowiecza do XX wieku" - Tadeusz Gajl